இரக்கம் (Mercy)
இது ஷேக்ஸ்பியர் கவி எழுதிய ‘Merchant of Venice’ என்னும் நாடகத்தில் உள்ள ஒரு சானட்டைத் தமிழில் மொழிபெயர்த்து ‘நிலைமண்டில ஆசிரியப்பாவில்’ எழுதப்பட்டது.
மற்றவர் தூண்ட மலர்ந்திடா(து) இரக்கம்;
இனிய வான்மழை போல மண்ணகம்
நனையப் பெய்து நலந்தரும் இரக்கம்;
இரண்டு விதமாய் இன்னருள் புரியும் –
இரங்கிடும் பெரியோர்க்(கு) இன்பம் அருளிடும்,
இரங்கப் படுபவர்க்(கு) இன்னல் அகற்றிடும்;
வலியவர்க் கெல்லாம் மாபலம் தந்திடும்;
அரியணை மீதினில் ஆண்டிடும் மன்னற்கு
முடியினும் உயர்ந்தது முகத்தொளிர் இரக்கம்;
அரசனின் செங்கோல் – மாட்சியும் ஆற்றலும்
தரைமிசை யாவர்க்கும் தெரியப் படுத்திடும்,
பயமும் நடுக்கமும் பரப்பிடும் செங்கோல்;
செங்கோ லைவிட இரக்கம் சிறந்தது,
அரசனின் மனமாம் அரியணை அதற்(கு)இடம்;
இறைவனின் குணமாய் விளங்கிடும் இரக்கம்;
இரக்கம் மேலுற நீதி எழுந்திடில்
தரையின் சக்தியே வானவன் சக்தியாம்!
அதனால் யூதனே! அன்புடன் கேளாய், –
நீதியை மட்டும்நீ நாடுவாய் ஆயினும்
நியாயத்தைச் சற்றே நினைத்துப் பார்ப்பாய்.
நீதியால் மட்டுமே நற்கதி அடைந்திடோம்,
கருணையும் வேண்டிக் கதிபெறக் கருதுவோம்;
வேண்டிடும் இந்த வேண்டுதல் மட்டுமே
கருணை செயல்செயக் கற்பித் திடுமே.
– இமயவரம்பன் (மொழிபெயர்ப்பு)
இனிய வான்மழை போல மண்ணகம்
நனையப் பெய்து நலந்தரும் இரக்கம்;
இரண்டு விதமாய் இன்னருள் புரியும் –
இரங்கிடும் பெரியோர்க்(கு) இன்பம் அருளிடும்,
இரங்கப் படுபவர்க்(கு) இன்னல் அகற்றிடும்;
வலியவர்க் கெல்லாம் மாபலம் தந்திடும்;
அரியணை மீதினில் ஆண்டிடும் மன்னற்கு
முடியினும் உயர்ந்தது முகத்தொளிர் இரக்கம்;
அரசனின் செங்கோல் – மாட்சியும் ஆற்றலும்
தரைமிசை யாவர்க்கும் தெரியப் படுத்திடும்,
பயமும் நடுக்கமும் பரப்பிடும் செங்கோல்;
செங்கோ லைவிட இரக்கம் சிறந்தது,
அரசனின் மனமாம் அரியணை அதற்(கு)இடம்;
இறைவனின் குணமாய் விளங்கிடும் இரக்கம்;
இரக்கம் மேலுற நீதி எழுந்திடில்
தரையின் சக்தியே வானவன் சக்தியாம்!
அதனால் யூதனே! அன்புடன் கேளாய், –
நீதியை மட்டும்நீ நாடுவாய் ஆயினும்
நியாயத்தைச் சற்றே நினைத்துப் பார்ப்பாய்.
நீதியால் மட்டுமே நற்கதி அடைந்திடோம்,
கருணையும் வேண்டிக் கதிபெறக் கருதுவோம்;
வேண்டிடும் இந்த வேண்டுதல் மட்டுமே
கருணை செயல்செயக் கற்பித் திடுமே.
– இமயவரம்பன் (மொழிபெயர்ப்பு)
English Original : The Merchant of Venice, Act IV, Scene I [The quality of mercy is not strained] William Shakespeare
The quality of mercy is not strained;
It droppeth as the gentle rain from heaven
Upon the place beneath. It is twice blest;
It blesseth him that gives and him that takes:
‘T is mightiest in the mightiest; it becomes
The throned monarch better than his crown:
His sceptre shows the force of temporal power,
The attribute to awe and majesty,
Wherein doth sit the dread and fear of kings;
But mercy is above this sceptred sway;
It is enthronèd in the hearts of kings,
It is an attribute to God himself;
And earthly power doth then show likest God’s
When mercy seasons justice. Therefore, Jew,
Though justice be thy plea, consider this,
That, in the course of justice, none of us
Should see salvation: we do pray for mercy;
And that same prayer doth teach us all to render
The deeds of mercy.
It droppeth as the gentle rain from heaven
Upon the place beneath. It is twice blest;
It blesseth him that gives and him that takes:
‘T is mightiest in the mightiest; it becomes
The throned monarch better than his crown:
His sceptre shows the force of temporal power,
The attribute to awe and majesty,
Wherein doth sit the dread and fear of kings;
But mercy is above this sceptred sway;
It is enthronèd in the hearts of kings,
It is an attribute to God himself;
And earthly power doth then show likest God’s
When mercy seasons justice. Therefore, Jew,
Though justice be thy plea, consider this,
That, in the course of justice, none of us
Should see salvation: we do pray for mercy;
And that same prayer doth teach us all to render
The deeds of mercy.
உலகம் முழுவதும் நாடக வேடை (All the World is a stage)
இது ஷேக்ஸ்பியர் கவி எழுதிய ‘As You Like It’ என்னும் நாடகத்தில் உள்ள ஒரு கவிதையை தமிழில் மொழிபெயர்த்து ‘நிலைமண்டில ஆசிரியப்பாவில்’ எழுதப்பட்டது.
உலகம் முழுதுமோர் நாடக மேடை
ஆண்பெண் யாவரும் அரங்கில் நடிகரே
நடிப்போர்க் குண்டு போக்கும் நுழைவும்
ஒருவனே பாத்திரம் பலவாய் வருகிறான்
ஏழு நிலைகளாம் இவன்வரும் காட்சிகள்:
செவிலியின் கையில் அழுதிடும் சிசுவாய்ப்
பாலினைக் கக்கிடும் பருவம் முதல்நிலை;
பள்ளி புறப்பட உள்ளமில் லாமல்
நத்தை போல நகர்ந்து நடந்து
புத்தகப் பையை ஏந்திப் பொலிமுகம்
சிணுங்கிச் செல்லும் பள்ளிச் சிறுவனாய்;
அடுத்த நிலையில் அன்புக்கா தலனாய்
காதல் என்னும் கனலினில் வெந்து
நெஞ்சுநேர்ந் தவள்தன் புருவ நெளிவினைப்
பாட்டில் வடித்துப் பரவசம் கொள்வான்;
பின்வரும் நிலையில் பெரும்போர் வீரனாய்க்
சிறுத்த தாடியும் வெறுஞ்சிற் றுரையுமாய்
மதிப்பைக் கருதி வருமழுக் காற்றால்
எளிதில் அடிதடிச் சண்டைக் கிறங்குவான்,
பேரொலி முழங்கும் பீரங்கி வாயிலும்
நீரின் குமிழிபோல் நிலையிலாப் புகழை
நாடிச் சென்று நலம்கெட் டழிவான்;
நீதிமான் கோலம் அடுத்த நிலையாம்:
உருண்ட தொந்தியன் உண்மைக் கன்றி
அன்பளிப் புக்கே ஆற்றுவான் பணியை,
கடுமை கொண்ட கண்களும் நன்றாய்ச்
சீவிச் செதுக்கிய தாடி யுடன்தான்
அனைத்தையும் இங்கே அறிந்தவன் போல
அணியுறப் பேசி அலட்டிடும் குணத்தான்;
ஆறாம் நிலையினில் அவனுடல் மெலிய
மூக்குக்கண் ணாடி முகத்தினில் அணிந்து
தூக்கிடும் பணப்பை துணையென அணைப்பான்,
பாதத் தணிவான் பழங்கா லணிதான்,
தன்னுடல் சிறிதாய்ச் சுருங்கிய தன்மையால்
இந்நில வுலகம் பெரிதென அறிந்தான்,
இளமையில் அணிந்த காலுறை இப்போ(து)
அளவுபெரி தாயினும் அணிந்து நெகிழ்வான்,
ஆழ்ந்துமுன் கணீரென் றொலித்த அவன்குரல்
தாழ்ந்து தளர்ந்து குழவிபோல் குழறிடும்;
வியப்புற வைக்குமிவ் வினைமிகு வாழ்க்கையை
முடித்திடும் முன்னே கடைசிக் காட்சியில்
இரண்டாம் குழந்தைத் தனம்தான் மிகுந்து
தன்னினை விழந்து தனிமையில் தவிப்பான்
பல்லும் இழந்துகண் பார்வையும் கெட்டுச்
சுவையற் றொழிவான் எல்லாம் தொலைந்தே.
– இமயவரம்பன் (மொழிபெயர்ப்பு)
ஆண்பெண் யாவரும் அரங்கில் நடிகரே
நடிப்போர்க் குண்டு போக்கும் நுழைவும்
ஒருவனே பாத்திரம் பலவாய் வருகிறான்
ஏழு நிலைகளாம் இவன்வரும் காட்சிகள்:
செவிலியின் கையில் அழுதிடும் சிசுவாய்ப்
பாலினைக் கக்கிடும் பருவம் முதல்நிலை;
பள்ளி புறப்பட உள்ளமில் லாமல்
நத்தை போல நகர்ந்து நடந்து
புத்தகப் பையை ஏந்திப் பொலிமுகம்
சிணுங்கிச் செல்லும் பள்ளிச் சிறுவனாய்;
அடுத்த நிலையில் அன்புக்கா தலனாய்
காதல் என்னும் கனலினில் வெந்து
நெஞ்சுநேர்ந் தவள்தன் புருவ நெளிவினைப்
பாட்டில் வடித்துப் பரவசம் கொள்வான்;
பின்வரும் நிலையில் பெரும்போர் வீரனாய்க்
சிறுத்த தாடியும் வெறுஞ்சிற் றுரையுமாய்
மதிப்பைக் கருதி வருமழுக் காற்றால்
எளிதில் அடிதடிச் சண்டைக் கிறங்குவான்,
பேரொலி முழங்கும் பீரங்கி வாயிலும்
நீரின் குமிழிபோல் நிலையிலாப் புகழை
நாடிச் சென்று நலம்கெட் டழிவான்;
நீதிமான் கோலம் அடுத்த நிலையாம்:
உருண்ட தொந்தியன் உண்மைக் கன்றி
அன்பளிப் புக்கே ஆற்றுவான் பணியை,
கடுமை கொண்ட கண்களும் நன்றாய்ச்
சீவிச் செதுக்கிய தாடி யுடன்தான்
அனைத்தையும் இங்கே அறிந்தவன் போல
அணியுறப் பேசி அலட்டிடும் குணத்தான்;
ஆறாம் நிலையினில் அவனுடல் மெலிய
மூக்குக்கண் ணாடி முகத்தினில் அணிந்து
தூக்கிடும் பணப்பை துணையென அணைப்பான்,
பாதத் தணிவான் பழங்கா லணிதான்,
தன்னுடல் சிறிதாய்ச் சுருங்கிய தன்மையால்
இந்நில வுலகம் பெரிதென அறிந்தான்,
இளமையில் அணிந்த காலுறை இப்போ(து)
அளவுபெரி தாயினும் அணிந்து நெகிழ்வான்,
ஆழ்ந்துமுன் கணீரென் றொலித்த அவன்குரல்
தாழ்ந்து தளர்ந்து குழவிபோல் குழறிடும்;
வியப்புற வைக்குமிவ் வினைமிகு வாழ்க்கையை
முடித்திடும் முன்னே கடைசிக் காட்சியில்
இரண்டாம் குழந்தைத் தனம்தான் மிகுந்து
தன்னினை விழந்து தனிமையில் தவிப்பான்
பல்லும் இழந்துகண் பார்வையும் கெட்டுச்
சுவையற் றொழிவான் எல்லாம் தொலைந்தே.
– இமயவரம்பன் (மொழிபெயர்ப்பு)
English Original : As You Like It, Act II, Scene VII [All the world’s a stage] William Shakespeare
All the world’s a stage,
And all the men and women merely players;
They have their exits and their entrances,
And one man in his time plays many parts,
His acts being seven ages. At first, the infant,
Mewling and puking in the nurse’s arms.
Then the whining schoolboy, with his satchel
And shining morning face, creeping like snail
Unwillingly to school. And then the lover,
Sighing like furnace, with a woeful ballad
Made to his mistress’ eyebrow. Then a soldier,
Full of strange oaths and bearded like the pard,
Jealous in honor, sudden and quick in quarrel,
Seeking the bubble reputation
Even in the cannon’s mouth. And then the justice,
In fair round belly with good capon lined,
With eyes severe and beard of formal cut,
Full of wise saws and modern instances;
And so he plays his part. The sixth age shifts
Into the lean and slippered pantaloon,
With spectacles on nose and pouch on side;
His youthful hose, well saved, a world too wide
For his shrunk shank, and his big manly voice,
Turning again toward childish treble, pipes
And whistles in his sound. Last scene of all,
That ends this strange eventful history,
Is second childishness and mere oblivion,
Sans teeth, sans eyes, sans taste, sans everything.
And all the men and women merely players;
They have their exits and their entrances,
And one man in his time plays many parts,
His acts being seven ages. At first, the infant,
Mewling and puking in the nurse’s arms.
Then the whining schoolboy, with his satchel
And shining morning face, creeping like snail
Unwillingly to school. And then the lover,
Sighing like furnace, with a woeful ballad
Made to his mistress’ eyebrow. Then a soldier,
Full of strange oaths and bearded like the pard,
Jealous in honor, sudden and quick in quarrel,
Seeking the bubble reputation
Even in the cannon’s mouth. And then the justice,
In fair round belly with good capon lined,
With eyes severe and beard of formal cut,
Full of wise saws and modern instances;
And so he plays his part. The sixth age shifts
Into the lean and slippered pantaloon,
With spectacles on nose and pouch on side;
His youthful hose, well saved, a world too wide
For his shrunk shank, and his big manly voice,
Turning again toward childish treble, pipes
And whistles in his sound. Last scene of all,
That ends this strange eventful history,
Is second childishness and mere oblivion,
Sans teeth, sans eyes, sans taste, sans everything.
வணக்கம் ஐயா. தங்கள் தளத்தை இறைநிலை காட்டியது என்றுதான் நினைக்கிறேன். சிறப்பாக ஆங்கிலத்திலும் மொழிபெயர்த்து தந்த பாங்கு அருமை. செந்தமிழில் ஷேக்ஸ்பியர் கவிதையை மொழிபெயர்ப்பில் சிந்தாமல் அள்ளி வழங்கியது மொழிஆளுமையைக் காட்டுகிறது.
என்மனத்தில் மொழிபெயர்ப்பு செய்யும் சிந்தனைக்கு ஊக்கம் உங்கள் படைப்பு.
வளர்க தங்கள் தமிழ்ப் பணி.
அன்புடன்,
ச. ஏகாம்பரம். முனைவர் கணிதப்பேராசிரியர், புதுச்சேரி.
அன்புள்ள ஐயா,
என் வலைத்தளத்திற்கு வருகை தந்து கருத்திட்டு வாழ்த்திய தங்கள் பேரன்பு உள்ளத்திற்கு மிக்க நன்றி! தங்கள் பொன்னான கருத்தை எனது தமிழ்ப் பணிக்கு மேலும் ஊக்கம் அளிக்கும் அமுதமாகக் கருதுகிறேன்.
அன்புடன்,
இமயவரம்பன்
GREAT WORK! HATS OFF !!